Τα ομαδικά παιχνίδια μας είναι απαραίτητα από την αρχή μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς: για να γνωρίσουμε τα παιδιά και να γνωριστούν μεταξύ τους, για δέσιμο της ομάδας, για δημιουργική απασχόληση και εκγύμναση των παιδιών, για διασκέδαση. Ένα από τα αγαπημένα μου ομαδικά παιχνίδια αυλής είναι : "Τα χρωματιστά αυγά".
Τα παιδιά ξεχνούν για λίγο το όνομά τους και η νηπιαγωγός τους δίνει για όνομα ένα χρώμα, το οποίο το ψιθυρίζει στο αυτί κάθε παιδιού και αυτό οφείλει να το κρατήσει μυστικό: είναι κανόνας του παιχνιδιού. Το ίδιο χρώμα - όνομα μπορεί να έχουν και περισσότερα από ένα παιδιά.
Στο παιχνίδι μας υπάρχει και ένας λύκος. Ένα παιδί αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο.
Τα παιδιά κάθονται σε κύκλο οκλαδόν όλα, εκτός από τον λύκο. Ο λύκος είναι όρθιος, σε απόσταση τουλάχιστον ένα μέτρο μακριά από τον κύκλο των παιδιών και λέει, προσποιούμενος ότι χτυπάει μια πόρτα:
"Τοκ, τοκ"
"Ποιος είναι;", συνεχίζουν τα παιδιά
"Ο λύκος", απαντάει εκείνος
"Και τι θέλεις; ", ξαναρωτούν
"Τα χρωματιστά αυγά", απαντάει ο λύκος
"Και ποιο χρώμα;", ρωτούν τα νήπια
Και ο λύκος ζητάει ένα χρώμα της προτίμησής του. Το/τα παιδί, -ιά που έχουν είναι αυτό το χρώμα τρέχουν σε απόσταση που έχει οριστεί από πριν, για να αποφύγουν να τα ακουμπήσει ο λύκος: στόχος τους είναι να επιστρέψουν στη θέση τους και να πάρουν ένα νέο όνομα- χρώμα. Αν δεν τα καταφέρουν και τελικά τα πιάσει ο λύκος, γίνονται και εκείνα λύκοι και ζητούν ένα άλλο χρώμα. Αν έχει ζητηθεί νωρίτερα ή αν δεν υπάρχει στον κύκλο, τα παιδιά λένε "στα σκουπίδια" και οι λύκοι ζητούν ένα άλλο χρώμα, μέχρι να πιαστούν όλα τα παιδιά. Έτσι , στο τέλος του παιχνιδιού , όλα τα παιδιά γίνονται λύκοι . Όλοι μένουν ευχαριστημένοι, κανείς δε διαμαρτύρεται ότι είναι ο κακός λύκος και κανείς δεν νιώθει ότι χάνει από το παιχνίδι. Δένονται σαν ομάδα, τρέχουν, γυμνάζονται, μαθαίνουμε τα χρώματα και τις αποχρώσεις τους, μαθαίνουν να απολαμβάνουν το παιχνίδι, χωρίς να είναι απόλυτος σκοπός τους η νίκη.
Πρόκειται για ένα παιχνίδι που κάθε χρονιά παίζω με τα παιδιά στο σχολείο και κάθε χρονιά το λατρεύουν και μετά μου το ζητούν μόνα τους..
Τα παιδιά ξεχνούν για λίγο το όνομά τους και η νηπιαγωγός τους δίνει για όνομα ένα χρώμα, το οποίο το ψιθυρίζει στο αυτί κάθε παιδιού και αυτό οφείλει να το κρατήσει μυστικό: είναι κανόνας του παιχνιδιού. Το ίδιο χρώμα - όνομα μπορεί να έχουν και περισσότερα από ένα παιδιά.
Στο παιχνίδι μας υπάρχει και ένας λύκος. Ένα παιδί αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο.
Τα παιδιά κάθονται σε κύκλο οκλαδόν όλα, εκτός από τον λύκο. Ο λύκος είναι όρθιος, σε απόσταση τουλάχιστον ένα μέτρο μακριά από τον κύκλο των παιδιών και λέει, προσποιούμενος ότι χτυπάει μια πόρτα:
"Τοκ, τοκ"
"Ποιος είναι;", συνεχίζουν τα παιδιά
"Ο λύκος", απαντάει εκείνος
"Και τι θέλεις; ", ξαναρωτούν
"Τα χρωματιστά αυγά", απαντάει ο λύκος
"Και ποιο χρώμα;", ρωτούν τα νήπια
Και ο λύκος ζητάει ένα χρώμα της προτίμησής του. Το/τα παιδί, -ιά που έχουν είναι αυτό το χρώμα τρέχουν σε απόσταση που έχει οριστεί από πριν, για να αποφύγουν να τα ακουμπήσει ο λύκος: στόχος τους είναι να επιστρέψουν στη θέση τους και να πάρουν ένα νέο όνομα- χρώμα. Αν δεν τα καταφέρουν και τελικά τα πιάσει ο λύκος, γίνονται και εκείνα λύκοι και ζητούν ένα άλλο χρώμα. Αν έχει ζητηθεί νωρίτερα ή αν δεν υπάρχει στον κύκλο, τα παιδιά λένε "στα σκουπίδια" και οι λύκοι ζητούν ένα άλλο χρώμα, μέχρι να πιαστούν όλα τα παιδιά. Έτσι , στο τέλος του παιχνιδιού , όλα τα παιδιά γίνονται λύκοι . Όλοι μένουν ευχαριστημένοι, κανείς δε διαμαρτύρεται ότι είναι ο κακός λύκος και κανείς δεν νιώθει ότι χάνει από το παιχνίδι. Δένονται σαν ομάδα, τρέχουν, γυμνάζονται, μαθαίνουμε τα χρώματα και τις αποχρώσεις τους, μαθαίνουν να απολαμβάνουν το παιχνίδι, χωρίς να είναι απόλυτος σκοπός τους η νίκη.
Πρόκειται για ένα παιχνίδι που κάθε χρονιά παίζω με τα παιδιά στο σχολείο και κάθε χρονιά το λατρεύουν και μετά μου το ζητούν μόνα τους..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου