Τις ημέρες του εορτασμού του Πολυτεχνείου, η φοιτήτρια που κάνει την πρακτική της στην τάξη μου, η Μαρία Τζόρου, έκανε μία εξαιρετική βιωματική δραστηριότητα. Τη δραστηριότητα την πρότεινε ο καθηγητής της στο ΑΠΘ, κος. Αντώνης Λενακάκης. Με μικρή καθυστέρηση και με την άδειά της την μοιράζομαι μαζί σας..
Στόχοι της δραστηριότητας ήταν η ανίχνευση των ιδεών των παιδιών για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αλλά και η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης των παιδιών για τα γεγονότα και τις συνθήκες του Πολυτεχνείου.
Αφορμή, κάποιες εικόνες για το Πολυτεχνείο, τις οποίες είχα τοποθετήσει στον πίνακά μας. Τους ρώτησε γιατί είναι τοποθετημένες εκεί οι εικόνες. Τα παιδιά της είπαν γιατί έχουμε γιορτή, γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο. Τους ρώτησε τι δείχνουν οι φωτογραφίες και είπαν τανκς, το Πολυτεχνείο που το χάλασαν οι στρατιώτες, τους φοιτητές. Στην ερώτηση "γιατί "χάλασαν" το Πολυτεχνείο, είπαν "γιατί τα παιδιά ήθελαν ψωμί, παιδεία, ελευθερία", γιατί η δικτατορία έβαλε τους στρατιώτες να χαλάσουν το Πολυτεχνείο. Τους ρώτησε πώς φαίνεται να νιώθουν οι φοιτητές στις εικόνες είπαν : "θυμό, λύπη, κλαίνε".
Για να περάσει στην κύρια δράση έκανε άσκηση συντονισμού, με το παλαμάκι. Τα παιδιά και η νηπιαγωγός μαζί σε αυτή την άσκηση χτυπούν περιοδικά παλαμάκια, μέχρι να καταφέρουν να συντονιστούν και να χτυπούν ταυτόχρονα παλαμάκια, αρχικά δίνοντας την εντολή :"συντονιστείτε στο παλαμάκι μου" και έπειτα εμπειρικά.
Στη συνέχεια σηκώθηκαν από τα παγκάκια και φούσκωσαν σαν μεγάλα μπαλόνια. Άρχισαν να τεντώνονται όλοι μαζί προς τα πάνω και μετά, μέχρι να μετρήσει η νηπιαγωγός μέχρι το 10 να γίνονται μικρές - μικρές κουκκίδες. Τα παιδιά μαζεύτηκαν με χέρια και πόδια τυλιγμένα, όπως τους έδειχνε η φοιτήτρια. Αυτό επαναλείφθηκε 3-4 φορές και έπειτα χώρισε τα παιδιά σε 2 μεγάλες ομάδες και κάνανε την ίδια άσκηση, μόνο που η μία ομάδα έκανε το αντίθετο από αυτό που έκανε η άλλη ομάδα.
Σε επόμενο στάδιο της άσκησης, η μία ομάδα έκανε έναν μεγάλο κύκλο και η άλλη μπήκε μέσα σ' αυτόν. Με εντολή της φοιτήτριας, ο εξωτερικός κύκλος έκλεινε και πίεζε τα παιδιά που βρίσκονταν στο εσωτερικό του, μέχρι να πέσουν. Έπειτα άλλαξαν οι ομάδες και η άσκηση επαναλείφθηκε. Τα παιδιά γελούσαν και έπεφταν το ένα πάνω στο άλλο.
Ακολούθησε συζήτηση στην παρεούλα... Τα παιδιά ρωτήθηκαν
- πώς ένιωσαν σαν μπαλόνια (χαρούμενοι, μεγάλοι)
- πώς ένιωθαν σαν κουκκίδες (πολύ μικροί, στριμωχτήκαμε)
- πώς νιώσατε στον κύκλο; (ένα κοριτσάκι είπε πως πονάει το κεφάλι του επειδή στριμώχτηκε, άλλα είπαν λύπη, πιεσμένοι, στριμωγμένοι, με πονούσαν)
- πώς ένιωθαν όταν πίεζαν τα άλλα παιδιά; (κάποιοι χαρούμενοι, κάποιοι λυπημένοι, γιατί θα πονούσαν οι άλλοι)
-τι θα μπορούσαν να πουν, όταν βρίσκονταν μέσα στον κύκλο (είπαν: σταματήστε, δεν είναι καλό και η αντίθετη ομάδα είπε: "όχι, δε θα σταματήσουμε". Με αφορμή αυτές τις φράσεις χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και η μία φώναζε "σταματήστε", η άλλη "όχι, δεν σταματάμε"). Μετά ρωτήθηκαν πώς ένιωθαν όταν έλεγαν αυτές τις φράσεις.
Η δράση έκλεισε με παραλληλισμό των συναισθημάτων τους με αυτά των παιδιών του Πολυτεχνείου. Όπως ένιωσαν αυτά, έτσι ένιωθαν και οι φοιτητές που δεν τους άφηναν να κάνουν αυτό που εκείνοι ήθελαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου